puffen en zweten

dames en heren, terwijl ik dit typ vallen de druppels zweet van mijn semi-goddelijk lichaam ;)
Het is hier warm, wat zeg ik, zeer warm, ontiechelijk warm zelfs. Zo warm dat het de grootste hittegolf in 17 jaar in Turkije is. En het noodlot wil uiteraard dat ik in de streek zit waar dat het hardst toeslaat. De meesten onder ons vertoeven dan ook nog in Aglasun, omdat dit weer ons te lui maakt om iets te doen. In de week is het al een terging. Normaal is het 's morgens hier aangenaam fris en kan je lekker hard doorwerken. Nu snakken we om 9 uur al naar adem. Bovendien verdwijnt de grote honger ook 's middags. In elk geval blijven we stug volhouden allemaal.

Ondertussen is ook het dochtertje van mijn voorman terug thuis van het hospitaal en dat viel op zijn gezicht te lezen. Waarschijnlijk gaan we haar deze week eens een bezoekje brengen, als de kans zich voordoet.

Verder mis ik België deze week wel een beetje. Ten eerste is dat omwille van de temperaturen. Ik zou best wel eens willen wisselen voor een dag of twee. Al zou ik dan misschien een snotvalling van jewelste oplopen, en opvallen tussen de bleke mensen. Het enige dat nog bleek aan mij ziet zijn het bandje van mijn horloge en het Galatasaraybandje dat ik draag. De rest is al een eerste keer lekker aan het vervellen. Heb ik nu luxeproblemen of wat? Verder zit Tienen dit weekend voorop in mijn hart met Suikerrock, dat ik voor het tweede jaar op rij moet missen. Wat zou ik maar al te graag op het concert van Hooverphonic staan. Maar helaas pindakaas! Moest iemand opnames voor mij kunnen bemachtigen, het zou een psychologische gedeeltelijke compensatie zijn.

Voorts blijven we hier duchtig verder werken aan onze villa. We hebben al stukken meer werk verzet dan verleden jaar. Dat komt omdat we verschillende hoger gelegen kamers vinden, waar we minder diep moeten en kunnen gaan. Deze week hebben we ook een stukje moeten bij-opgraven op een andere plaats, die ook tot onze villa blijkt te behoren. Dat wazs wel wat raar. Plots zaten we langs de weg met veel toeristen en iedereen van andere sites die langs ons moest passeren. Hopelijk gaf de muziek van onze tractor niet te veel overlast voor hen. Dagelijks schalt bij ons wel een keer of 7 het liedje "kanka" wat bloedbroeder betekent door de speakers. Ik ben er helemaal weg van, net zoals onze meest komische werkman, Ibo.
Ondertussen zitten we terug op onze oude vertrouwde plek onder de zon, waar we de komende weken nog twee kamers willen opgraven ... het wordt een race tegen de tijd


Groeten,
Rob