Vandaag was een bijzonder mooie dag op trektocht door de provincie. We bezochten het mooie Antiochië en ik las de Dag Allemaal aan de tempel van Augustus. Dat was e'en uitermate schraal maar amusant moment. Het hele bezoek werd omkaderd door de wondere stemmen van ons gezelschap (Koen, Ine, een beetje dokter Tom en af en toe Katrien en niet te vergeten mezelf) die het volledige nederlandstalige genre ten berde brachten, daarna gevolgd door de betere Disney hits.
Dit deed erg denken aan de donderdagnamiddag op de domestic area waar er naast hard werken - zoals altijd - nu ook bijzonder veel aandacht was voor muziek op de achtergrond. Terwijl we een nieuwe sector openlegden, op zoek naar een muur, kon ook het restauratieteam, bezig op de stellingen in ons reusachtig atrium zich niet meer bedwingen. Hadise galmde door de kamers en Göze liet zich eens goed gaan op de stelling en daarnaast. Ook özge en haar broer Tarik van het architectenteam genoten mee van een donderdagnamiddag in pure Domestic Style.
Maar nu terug naar het verdere verloop van de vrijdag, die ook een zoektocht naar een byzantijns kerkje in een dorpje genaamd Burla met zich meebracht. Het werd een fijne trektocht en ik ben mijn sandalen dankbaar dat ze me op de steile bergwanden hebben ondersteund. Bovendien heb ik vandaag de lekkerste peer uit mijn leven gegeten. Deze is niet te evenaren. punt.
En eten brengt ons weer bij de normale week. Op de domestic weten ze mijn kleine versnaperingen wel te apprecieren. Naast de normale simits volgen nu ook dagelijks snoepjes, soms cake of worden we getracteerd op baklava. Ook mijn druivensuiker komt goed van pas wegens de weinige eetlust s morgens. Dit komt omdat het deze week echt wel puffen was in de bergen. Naast rozenbottelthee kennen de werkmannen ook de term 'druivensuiker' en ik zou er niet stom van staan moesten ze vanaf nu regelmatig daarvoor komen bedelen.
Ik ga het hierbij laten. Morgen nog een mooie dag om te relaxen en mogelijk ga ik met Mohammed (Domestic), Fatih (Roman Baths), Nihat (Geografenteam) en Bekir (conservatie) vissen. Als we iets vangen, dan zullen we het BBQ'en. Als we niks vangen zullen we naar de winkel gaan en toch ook maar BBQ'en ;)
groeten,
Rob
vrijdag, juli 25, 2008
zaterdag, juli 19, 2008
Disco hamam en echte hamam
Donderdagavond begon een weekend na een vermoeiende week, met bijzonder veel sociale verplichtingen. Eerst was er het afscheid van Sofie, de archeo-zoologe, die nu voor 3 weken naar Belgie gaat en als getrouwde vrouw wederkeert. Daarnaast was er het vertrek van Julian, die na twee weken op zijn vertrouwde macellum naar huis terugkeert om er aan zijn doctoraat te schrijven. Bij deze wensen we hem nog eens bijzonder veel succes.
Daarna werd het feestje verder gezet in de disco-hamam, waar er toch wel een paar gladde figuren rondliepen. Serkan, assistent op de Roman Baths moest het na een aantal pintjes ontgelden en we hebben hem dan maar naar huis gebracht. Om 3 uur eindelijk het bed gezien na een problematische thuiskomst. De sleutel was spoorloos en er zat niet anders op dat met steentjes op het raam te smijten. een geluk dat de anderen nog niet slapen waren.
Gisteren ben ik naar de hamam in Isparta gegaan en ik ben lekker geschrobt, gemasseerd en uitgezweet. We waren allen lekker proper en we waren het er over eens: iedereen moet dit eens doen. Gisterenavond dan nog eens een heel lekkere maaltijd bij Birsen gegeten, op de kussens buiten aan lage tafeltjes: turkse cosyness!
Ondertussen heb ik gehoord dat mijn neef Bram het goed doet op zijn eerste EK in Georgië en mogelijk kans maakt op het WK ... in Türkiye! Voila, bij deze ook hiervoor mijn welgemeende felicitaties.
Het werk deze week is erg goed gevlot. Nu het duidelijk is dat er een 62e kamer is, gaan we op zoek naar nummer 63. Laat ons hopen dat deze niet weggeslagen is door erosie. Ik hoop dat we snel dieper zullen graven, want er is zeker nog een mozaiekvloer op komst. Ik ga hier het hele verhaal nog niet uit de doeken doen, maar vermoed dat jullie de komende dagen wel meer zullen lezen op de interactive dig van sagalassos. Zo geef ik tenminste geen primeurs weg.
Morgen komt Dirk, onze gids en amateurfotograaf van de betere soort de groepsfoto's nemen, die ook snel op de website zullen komen. Het is dus de moment om de voetbalkledij uit de kast te halen. De nieuwe week brengt zeker weer veel stress mee en euforische momenten van mijn turkse assistente, die reeds bij het vinden van een scherfje vol jolijt zit. Bij het vinden van de mozaiekvloer zal een flinke dosis valium geen overbodige luxe zijn!
Warme groeten,
Rob
Daarna werd het feestje verder gezet in de disco-hamam, waar er toch wel een paar gladde figuren rondliepen. Serkan, assistent op de Roman Baths moest het na een aantal pintjes ontgelden en we hebben hem dan maar naar huis gebracht. Om 3 uur eindelijk het bed gezien na een problematische thuiskomst. De sleutel was spoorloos en er zat niet anders op dat met steentjes op het raam te smijten. een geluk dat de anderen nog niet slapen waren.
Gisteren ben ik naar de hamam in Isparta gegaan en ik ben lekker geschrobt, gemasseerd en uitgezweet. We waren allen lekker proper en we waren het er over eens: iedereen moet dit eens doen. Gisterenavond dan nog eens een heel lekkere maaltijd bij Birsen gegeten, op de kussens buiten aan lage tafeltjes: turkse cosyness!
Ondertussen heb ik gehoord dat mijn neef Bram het goed doet op zijn eerste EK in Georgië en mogelijk kans maakt op het WK ... in Türkiye! Voila, bij deze ook hiervoor mijn welgemeende felicitaties.
Het werk deze week is erg goed gevlot. Nu het duidelijk is dat er een 62e kamer is, gaan we op zoek naar nummer 63. Laat ons hopen dat deze niet weggeslagen is door erosie. Ik hoop dat we snel dieper zullen graven, want er is zeker nog een mozaiekvloer op komst. Ik ga hier het hele verhaal nog niet uit de doeken doen, maar vermoed dat jullie de komende dagen wel meer zullen lezen op de interactive dig van sagalassos. Zo geef ik tenminste geen primeurs weg.
Morgen komt Dirk, onze gids en amateurfotograaf van de betere soort de groepsfoto's nemen, die ook snel op de website zullen komen. Het is dus de moment om de voetbalkledij uit de kast te halen. De nieuwe week brengt zeker weer veel stress mee en euforische momenten van mijn turkse assistente, die reeds bij het vinden van een scherfje vol jolijt zit. Bij het vinden van de mozaiekvloer zal een flinke dosis valium geen overbodige luxe zijn!
Warme groeten,
Rob
zaterdag, juli 12, 2008
Jaar 3, week 1
Ziezo, hier zijn we weer. Eerst en vooral hadden sneller gehoopt iets te kunnen laten weten, maar veel werk en een grote hoop sociale verplichtingen vanaf dag 1 lieten het niet toe iets te posten.
De vlucht verliep niet volledig vlekkeloos: eerst en vooral hadden we een uur vertraging op weg naar Istanbul, om daarna nog eens een spurt door de douane te moeten uitvoeren met Marie, Ine en Kim. Op het laatste nippertje zijn we dan toch nog op het vliegtuig geraakt. Vervolgens zijn we om 10 uur aangekomen in Aglasun waar ik werd verwelkomd in het opgravingshuis door Inge met een nog een laatste verjaardagscadeau: een t-shirt en pet van de Turkse ploeg voor het EK.
De eerste avond werd er al naar de theetuin gegaan, waar ik overal een glaaske moest meedrinken. Daarna was inslapen erg moeilijk. Om 8 uur begonnen we dan met infovergaderingen, die natuurlijk moesten samenvallen met het uitvallen van de elektriciteit. In de namiddag werd ik hartelijk op de domestic ontvangen door de werkmannen. Mijn beste kameraad van verleden jaar zat er weer bij.
De eerste dagen verliep het Turks weer barslecht, maar ondertussen is heel de basis weer opgefrist. Terwijl jullie dit lezen is het 40 graden en komt de geur van verf en white spirit me tegemoet. Ik beslis nu dan maar wijselijk te stoppen met bloggen en iets te gaan eten in Aglasun!
Gürüsürüs!
Rob
De vlucht verliep niet volledig vlekkeloos: eerst en vooral hadden we een uur vertraging op weg naar Istanbul, om daarna nog eens een spurt door de douane te moeten uitvoeren met Marie, Ine en Kim. Op het laatste nippertje zijn we dan toch nog op het vliegtuig geraakt. Vervolgens zijn we om 10 uur aangekomen in Aglasun waar ik werd verwelkomd in het opgravingshuis door Inge met een nog een laatste verjaardagscadeau: een t-shirt en pet van de Turkse ploeg voor het EK.
De eerste avond werd er al naar de theetuin gegaan, waar ik overal een glaaske moest meedrinken. Daarna was inslapen erg moeilijk. Om 8 uur begonnen we dan met infovergaderingen, die natuurlijk moesten samenvallen met het uitvallen van de elektriciteit. In de namiddag werd ik hartelijk op de domestic ontvangen door de werkmannen. Mijn beste kameraad van verleden jaar zat er weer bij.
De eerste dagen verliep het Turks weer barslecht, maar ondertussen is heel de basis weer opgefrist. Terwijl jullie dit lezen is het 40 graden en komt de geur van verf en white spirit me tegemoet. Ik beslis nu dan maar wijselijk te stoppen met bloggen en iets te gaan eten in Aglasun!
Gürüsürüs!
Rob
Abonneren op:
Posts (Atom)
